افسانه آفرينش انسان
انسان در آفرينش آغازين
پرزور واستوار و توانا بود
با پيكري درشت به سان گوي
دستان چهار
پاها چهار
بيني دو و دهان دو
شيرين ژيان و پيل دمان ترسناك از او
مي كشت اژدهاي دهان آتشين به مشت
نه با كش از نهنگ ونه از اهرمن هراس
بي تاب نه از گرمي خورشيد استوا
سرماي هر دو قطب در او بود بي اثر
بي غم
خداي بيشه و دريا و كوه دشت
روزي
انسان سرفراز
دلخسته شد ز شادي يكسان زندگي
در نامه اي خطاب به پروردگار
او را به جنگ خواند.
يزدان پيام داد:
اي بندگان به جنگ خدا؟
راستي چرا؟
پرورده ام مگرنه شما را
بيدار دل
آگاه و هوشيار
از هر فرشته برتر
از مهر بارور
پر زور و استوار؟
فرموده ايم گرد شود در تو بهترين
اي بنده نيك باش و ره راست برگزين
آتش مزن ره هستي خود اي ستيزه جو
گلكار شادماني شود، خارغم مچين.
انسان خود بزرگ نگر خشمناك شد
فرياد زد:
خدا، گرت از من هراس نيست
يا دل به جنگ گر ندهي
فرماندهي گيتي يك سر به من سپار.
چندي گذشت
انسان،
شيپورها نواخت پي رزم در جهان
شوري دوباره زندگيش را فرا گرفت
با جنبشي كه هلهله اش شد بر آسمان.
از پرتو هدايت و قهرش
يزدان دو نيمه خواست بشر را
دو نيمه شد
هر نيمه با دو دست و پا
يك دهان، دو چشم
افسرده
ناتوان
نادم زناسپاسي و سرگشته در جهان
هر نيمه گشت در پي نيم دگر روان
هر جاي سركشان.
ايدون اگر رسيد به هم دو نيمه باز
انسان دو باره يافت نخستين توان خويش
جاويد در بهشت جهان ديد جان خويش
تسخير كرد قله احساس و شور عشق
با همدلي همسفر مهربان خويش
گل كاشت، باغ هستي از او پر ترانه گشت
آويخت بر درخت سعادت نشان خويش
دردا اگر
هر نيمه يافت نيمه بيگانه جاي خويش
بخشش سياه گشت و همه زندگي تباه
خشمش هميشگي
چشمش به رنگ زاري
لبهاش رنگ آه
سيلاب اشك جاري بر چهره نزار
وامانده بي پناه
دستان بر آسمان كه خدايا
جانم زدست همدم ناساز وارهان.
مرور لحظه ها
ديشب مرورلحظه هايم پرگوهر بود
آيينه در چشمان جانم رهگذر بود
من سوز شب را حس نمودم با نگاهي
آن شب كه حسم خالي از حجم هنر بود
گرگفته بودي پانهاده شب به شعرم
نوباوه ي آغوش اشعارم سحر بود
لب با تقاضاي شعف بگشود پر را
آوازلبها با صداقت همسفر بود
دل، پايكوبان از سقوطي غمگنانه
گام هزاران كينه در دل بي خطر بود
آيينه ديشب درد دل با اين غزل داشت
ديشب مرور لحظه هايم پر ثمر بود.
برگ مي ريزد...
برگ مي ريزد ولي پائيز نيست
باد يا طوفان، نسيمي نيز نيست
چند سالي هست كز ره مي رسد
نوبهاراني كه شورانگيز نيست
برگ گل پژمرده، شبنم مرد واي
ناله ي بلبل جنون آميز نيست
زير پلك شب هزاران حيله است
حيله هايش ساده و ناچيز نيست
بي صداها را به يغما مي برد
آنكه نامش خوب و چون چنگيز نيست
يك نفر فرياد گنگي مي زند
اين صداي ناله شبخيز نيست
آه مي ترسم خدايا رحم كن
جز به درگاه تو دست آويز نيست
حتي بهار...
حتي بهار عادلانه نمي آيد
وقتي كوير
بر بازوان بلندش
شكوفه و شادي را
حس نكرده است
حتي بهار عادلانه نمي آيد
وقتي كه نوبرانه ترين ميوه
بر نوبرانه ترين ميز
جاي خوش كرده است
حتي بهار عدلانه نمي آيد
وقتي كه تو
ميانه مزرعه ايستاده اي
به گندم
به نان
وقتي كه در بهار
به زمستان
فكر مي كني
نظرات شما عزیزان:
آمار
وب سایت:
